Vaji I Gurit

Roman i jetuar
Me arrestuan në stisne pranveres, ku edhe vera ishte duke u gdhiré, e diel e atij tetor të vitit 1947, Nata me e shkurtër e asaj jete
-Ku do shkoj?
Ne dasme
E njoha gjuhen e tyre. E kuptova
Çdo gje përqark ishte e ftohtë Muret, dyshemeja ajri. Megjithate idoja, sepse merrja fryme dhe mendoja. Hapja syte dhe kujtoja Cmallesha me cfare kishte mbetur në mendjen time pas muajve të ferrit. Ishte dhjete tetori Ditelindja ime Do te dilja prej atij femri do të nisesha drejt shtëpisë sime, do të kapërceja oborrin, do te hapja portën e shtëpisë, Vera do të me përgalonte me dashur në dorë do të mbante një shishe Chianti, Nezin do ta kishte veshur me fustan mendafshi Vimin me fustanken me flutura të verdha që i hapnin flatrat kur ajo të
vinte rrotull, Fejziun do ta kishte vënë në gjumë Do të hiqja çizmet, do të varja setrên, do të freskohesha Vera do te kishte nxjerre kostumin tim, këmishën e bardhë. Do të më luste me sy që të vishesha Do të uleshim në tryezën e bukës. Do të më turbullonte Vera me fustanin e bukur që i derdhej në trup, do të ngrihesha të merrja kitarën, do të benim gezuar duke lozur me fjalët gjysmake të Vimkos, me seriozitetin e Nezit, me gjumin e Xikos.
do të këndonim… do të ishim pak të lumtur…do te jetonim.
Sot është ditëlindja ime e fundit. Dhurata për mua: denimi me vdekje